Opeens is alles weer groen.
Opeens is alles weer groen. Alles gaat zo snel. Nieuw leven. Schattig en iets minder schattig. Veel is al uitgebloeid. Nieuwe bladeren. Hier en daar nog een bloem. Maar voornamelijk groen.
Over een paar dagen is het alweer december. De maand van kerstkaarten en kalkoen. En de maand van kado’s en kalenders. Er zijn genoeg leuke dingen die je cadeau kunt geven aan een tuinliefhebber . Ik ben altijd blij als ik de tuinscheurkalender van Romke van de Kaa en Paul Geerts krijg.
Onderstaand een klein overzicht van de weetjes van de tuinscheurkalender van het afgelopen jaar.
Er bestaan meer dan 150 verschillende soorten lijsterbessen. Lijsterbessen geven viermaal vreugde, voor de prijs van één: ze hebben donzig jong blad, mooie bloemen, indrukwekkend veel bessen en blad dat vlammend rood verkleurt.
Men zegt dat je een maand lang geluk hebt als je erin slaagt een herfstblad te vangen voor het op de grond landt.
Het mooiste natuurgeluid is de zang van de merel.
Groenblijvende heesters zoals Skimmia, Camellia, hulst en Osmanthus kunnen vanaf eind augustus tot eind oktober worden verplant.
Tips voor een paddenstoelvriendelijke tuin.
Buxus ruikt naar kattenpis en sneeuwklokjes ruiken naar honing.
Wanneer je vogels mag voeren. En wat ze wel en niet mogen eten.
De kalender bevat geen plaatjes. Maar wel lekkere recepten, gedichten, interessante evenementen en websites, tips, citaten en nog veel meer. Echt een leuk kado om te geven of te krijgen. Volgens het boek ‘Weeds weeding (& Darwin)’ heeft Acer pseudoplatanus een ongelukkige reputatie. Het is een gewaardeerde gastheer voor schimmels, mossen, korstmossen en beestjes, maar liefst niet in (de buurt van) onze eigen tuin. Ze vinden het een suffe boom, die het uitzicht belemmert en schaduw veroorzaakt. Een boom die een tapijt van opdringerige nakomelingen uitzaait. Een boom vol met kleverige bladsappen, hongerige bladluizen en een dubieus assortiment aan schimmels. Kortom, een boom bedoeld om ons te beproeven. Ik moet toegeven dat het allemaal waar is. Maar toch ben ik blij met deze boom. Ik hou van mos en schaduw. En ik hou van vogels. En de vogels zitten graag in deze boom. Meestal duif, kauw of koolmees. Maar soms ook een exotischer exemplaar. Zoals de halsbandparkiet in 2011. Of, zoals eergisteren, deze witte valkparkiet. Zijn indringende roep trok mijn aandacht. Toen zag ik hem zitten, in de Acer pseudoplatanus. Ook blij met die grote boom, net als ik.
Dit jaar zijn de lijsterbes bessen wel opgegeten. Niet door lijsters maar door merels. Het was leuk om ze bezig te zien. Acrobatische capriolen. Misschien waren ze een beetje dronken. Of gebeurt dat alleen in de lente? 2 houtduiven, 1 roodborstje, 1 kauwtje, 1 merel en 1 winterkoning. Dat was vreemd. Winterkoninkjes en roodborstjes zie ik zelden in onze tuin. En nu opeens allebei in een half uur tijd. Een paar uur later telde ik weer. Toen zag ik 2 houtduiven (nog steeds of alweer 8-| ), 1 koolmees, 1 pimpelmees, 4 kauwtjes, 1 merel en 3 mussen.
Minder spannend dan de eerste keer. Maar wel de alledaagse werkelijkheid. Weinig mensen zullen een magnolia planten vanwege de mooie herfstbladeren. Sommige mensen ergeren zich zelfs aan de grote hoeveelheid blad die een magnolia in de herfst laat vallen. Ik niet. Ik vind de bladeren van de magnolia mooi. Niet alleen in de zomer. In de herfst kleuren ze van groen naar geel naar bruin. Op zich niet spectaculair. Maar wel als de zon er doorheen schijnt. Deze magnolia stond al in de tuin toen we het huis kochten. Waarschijnlijk aangeplant vanwege de voorjaarsbloei. Die is heel mooi. De donzige bloemknoppen verschijnen al in het najaar. Een belofte dat het binnenkort weer lente is. Wat ik ook heel leuk vind aan de magnolia, is dat het een vogelverzamelplaats is. De grote vogels rusten graag op de dikke takken. Héél breed. Niet zo geschikt voor een kleine tuin. Als takken die over de erfgrens groeien zomaar drastisch gesnoeid worden, ontstaan er wilde takkenbosjes. Niet mooi. Maar de musjes maken daar graag nestjes in. Wel leuk. In de nieuwsbrief van de Vogelbescherming stond een stukje over houtduiven. Het schijnt dat in oktober enorme aantallen houtduiven over het oosten en zuiden van Nederland vliegen. Ze trekken vanuit Scandinavië richting Zuidwest-Europa. Nooit geweten dat die dikke duiven zo ver konden vliegen. Ze lijken zo lui Meestal zitten ze maar te zitten. Of ze waggelen wat rond. Alsof ze vliegen liever proberen te vermijden.
Er waren twee jonge merels in onze tuin. Ze waren nog te jong om te vliegen. De één verschool zich achter een grote steen en de ander nam zijn intrek in de buxus struik. Ik voelde me verantwoordelijk voor ze. En ik leefde mee met de ouders die het zo druk hadden met de verzorging van de kleintjes. Na een dag was één van de twee vertrokken. De ander wilde ook wel wegvliegen maar kwam niet verder dan de pergola. Daar zat hij rustig te wachten tot de vader voer kwam brengen. Ach al die jonge vogeltjes... zo klein, zo knuffelig, zo kwetsbaar. Ik ben pas gerust wanneer ze allemaal groot genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen. En wanneer ze kunnen wegvliegen als er gevaar dreigt.
Als de temperatuur daalt, kunnen de vogels wat extra eten gebruiken. Je kunt natuurlijk zelf de potten en pannen tevoorschijn halen om vogeltraktaties te maken. Maar kant en klaar kopen is een stuk sneller. Ik gebruik nog steeds de kokosnoot die we in februari maakten. Het was bedoeld voor de kleine vogels. Maar alle vogels proberen eruit te eten. De kauwtjes zijn heel behendig. De merels proberen het wel maar het kost veel moeite. Het muisje was vooral dol op brood. Zelfs de dikke houtduiven hebben het geprobeerd. Maar het is hen niet gelukt. Nu wachten ze op de grond totdat er wat eten naar beneden valt. Duiven vinden altijd wel ergens iets te eten. Waarschijnlijk zijn ze daarom zo dik.
Dit is mijn vierde verhaal over de lijsterbes. Hij staat hier nog geen twee jaar en hij blijft boeien. Vanwege de blaadjes en vanwege de besjes. De boom heet zo omdat lijsters dol op de bessen schijnen te zijn. Voordat ik deze boom kocht, las ik dat de rode bessen van de lijsterbes heel snel door de vogels worden opgegeten. Vogels hebben een voorkeur voor rode bessen. Daarom kocht ik de Sorbus hupehensis 'Rosea'. Die heeft roze besjes, die minder snel worden opgegeten. Ik dacht dat de vogels en ik daardoor langer van de besjes zouden kunnen genieten. Maar sommige besjes beginnen al van de boom te vallen. En de vogels laten ze gewoon liggen. Misschien konden de vogels de besjes niet zien, vanwege de onopvallende kleur? Daarom legde ik de afgevallen besjes op tafel, waar de vogels altijd zitten. Maar zelfs de duiven, die altijd honger hebben, negeren de besjes. Ik denk dat de vogels ervan uitgaan dat rijpe besjes altijd rood zijn. En dat ze daarom van de witte besjes afblijven. Na een hele tijd zag ik eindelijk een merel bij de besjes op tafel. Maar na één hapje vertrok hij weer. Ook de vinken moeten er niets van hebben. Misschien zijn ze echt nog niet rijp. Of misschien zijn ze niet te pruimen. In dat geval zijn ze alleen een lust voor het oog.
De gewone esdoorn (Acer pseudoplatanus) is altijd de laatste plant in de tuin die bladeren krijgt. Eerst verschijnen de zaailingen. Gelukkig zijn er dit jaar veel minder zaailingen dan vorig jaar. Maar ze groeien ook dit jaar op de vreemdste plaatsen. Tegelijk met de bladeren komen ook de bloemen. Toch zou ik niemand aanraden deze boom in de tuin te planten. Ik zou veel eerder kiezen voor een Japanse esdoorn.
|
Categories
Alles
Archives
December 2023
|