In een podcast hoorde ik Dan Pearson zeggen: “Most Japanese gardens are not really about gardening. They are about maintaining a picture. It is a three-dimensional picture but it is one that is quite static actually. What we do in the west is more ephemeral, much more volatile and seasonal.”
Is dat zo? Ik vraag het me af. Is dat werkelijk het verschil tussen Japanse en westerse tuinen? Of is dat het verschil tussen beroemde en alledaagse tuinen? Ik kan me goed voorstellen dat men een beroemde tuin zoals die van de Ryoanji tempel of de tuin van de Katsura Imperial Villa niet snel zal veranderen. Maar geldt hetzelfde ook niet voor beroemde westerse tuinen?
Als mijn tuin ontworpen was door Piet Oudolf of Mien Ruys dan zou ik er waarschijnlijk ook niet zo vaak veranderingen in aanbrengen. Maar dat is niet het geval.
Mijn tuin is niet gebaseerd op een plan van een beroemd ontwerper. Dus voel ik mij vrij om net zo vaak te verslepen en verplanten tot alles naar mijn zin is.
De laatste maanden heb ik veel veranderd.
In het najaar kocht ik enkele rododendrons
en azaleas en verving ik veel Asarum europaeum (mansoor) door Ophiopogon japonicus "Nana".
Dit voorjaar maakte ik een mini fernery. Met Adiantum pedatum 'Imbricatum' (Vrouwenhaar), Doodia media(raspvaren)
En nu ga ik streven naar een statisch driedimensionaal plaatje. Heel even.
