|
H. begrijpt niet waarom ik altijd beestjes op de foto zet.  Vogels en kikkers vindt hij best leuk.  Maar slakken en spinnen ziet hij liever niet.  Vliegen vindt hij ronduit vies.  Ik bewonder alle beestjes. Vroeger vocht ik nog tegen slakken en ging ik de strijd aan met bladluis. Nu niet meer. 
6 Reacties
Lang geleden werd onze tuin gefotografeerd door een professionele fotograaf. Voor een artikel in Groei en Bloei van augustus 2003. Van tevoren verheugde ik mij erop om de tuin te zien door de ogen van een ander. Door de ogen van een echte fotograaf. Inmiddels, vooral sinds ik meer dan vijf jaar geleden begon met bloggen, maak ik heel veel foto’s van onze tuin. Voor mij is fotograferen van de tuin een belangrijk onderdeel van het tuinieren geworden. Ik kan het iedere tuineigenaar aanraden. Een echte fotograaf maakt natuurlijk veel mooiere foto’s. Maar een echte fotograaf kiest alleen de fraaie plaatjes uit. Als je zelf foto’s maakt, zie je ook de dingen die misschien minder mooi maar wel leuk of interessant zijn. Dankzij het fotograferen, ken ik de tuin van boven tot onder.  Zowel het grote geheel  als de kleine details. Dankzij het fotograferen, zie ik vaak dingen die ik anders niet had gezien.  Allerlei beestjes, soms nauwelijks zichtbaar met het blote oog.  Kikkers en padden zie ik vaak pas als ik er rustig voor ga zitten. Dankzij het fotograferen, zit ik vaak lange tijd stil te kijken in de tuin. Dat zou ik anders niet doen. Want zodra ik zonder fototoestel in de tuin ben, wil ik gaan wroeten en snoeien. Meer dan twee derde van alle foto’s die ik maak, verdwijnen in de prullenbak. Nadat ik ze heb bekeken. Als een professionele fotograaf ze had gemaakt, had ik ze nooit te zien gekregen.  Dan had ik heel wat gemist.
Eindelijk is het zonnig en warmer.  Ik zat al weken te wachten om de sneeuwklokjes te fotograferen.  Nu vliegen de insecten af en aan. Zweefvliegjes, vermomd als bijen?  Dit jaar staan de sneeuwklokjes in een border vol bruine bladeren. Want afgelopen najaar liet ik veel bladafval in de borders liggen. Omdat ik nieuwsgierig was naar wat er zou gebeuren als ik de natuur zoveel mogelijk haar gang liet gaan.  De bladeren liggen er nog. Maar ik wil niet wachten totdat ze geheel verteerd zijn. Dat kan wel zes tot twaalf maanden duren. Ik moet wel wachten totdat de sneeuwklokjes uitgebloeid zijn.  Want als ik nu de bladeren uit de borders ga harken, dan beschadig ik de sneeuwklokjes.  Dat zou jammer zijn. Jammer van de bloemen en jammer voor de bestuivers.
 Omdat hij sinds april dit jaar tot nu toe vrijwel onafgebroken heeft gebloeid.  De zweefvliegjes zijn er ook blij mee. En nuttige insecten zijn natuurlijk altijd welkom. Er zijn heel veel verschillende viburnums en ik vind ze allemaal mooi. Maar ik koos Viburnum plicatum ‘Mariesii’.  De nieuwe bladeren zijn in het voorjaar kleine geplooide kunstwerkjes. Het lijkt wel origami. Hij staat al negen jaar in een hoekje tegen het huis. Er zitten altijd vogeltjes in. Ik weet niet wat ze daar doen.  Misschien wachten ze tot de besjes rijp zijn. Er komen meestal maar een paar besjes aan. Maar het schijnt dat vogels er dol op zijn. |