Afgelopen voorjaar zag ik overal in de buurt gevels getooid in prachtig paars. Bloeiende wisteria. Ik was best wel jaloers.
Want onze blauweregen had nauwelijks bloemen.
Tot nu toe ging ik ervan uit dat de matige bloei te wijten was aan gebrek aan zon. En dat vond ik prima. Maar dit jaar kreeg ik het vermoeden dat er nog wat aan de hand was.
Het was niet zo dat de knoppen niet opengingen. Nee, de bloemknoppen waren volledig verdwenen.
Op het internet vond ik de mogelijke oorzaak. Christopher Lloyd schreef in 2004 dat de bloemknoppen vaak worden opgegeten door mussen. Dat kan ik wel geloven. De vogels zitten graag in de blauweregen.
Tot nu toe ging ik ervan uit dat de matige bloei te wijten was aan gebrek aan zon. En dat vond ik prima. Maar dit jaar kreeg ik het vermoeden dat er nog wat aan de hand was.
Het was niet zo dat de knoppen niet opengingen. Nee, de bloemknoppen waren volledig verdwenen.
Op het internet vond ik de mogelijke oorzaak. Christopher Lloyd schreef in 2004 dat de bloemknoppen vaak worden opgegeten door mussen. Dat kan ik wel geloven. De vogels zitten graag in de blauweregen.
Koolmeesjes,
merels
en in de lente luid kwetterende groepjes mussen.
Ik weet niet zeker of het de mussen waren.
Ik weet niet zeker of het de mussen waren.
Ik weet wel zeker dat de mussen bloemen eten. Esdoorn bloemen.
Op heterdaad betrapt.
Maar ik vergeef het ze. Want ze zijn zo schattig. Vooral wanneer ze klein zijn.
Maar ik vergeef het ze. Want ze zijn zo schattig. Vooral wanneer ze klein zijn.
