|
En opeens is het februari.  Januari was een maand van sneeuw en vorst, van vogels voeren  en vogels tellen.  Vorig jaar waren er bloemen en besjes in januari.  Maar dit jaar was alles dor en grauw. De tuin lijkt wel in rouw. Zo raar!
Misschien heeft de natuur al gehoord over die klimaat-barbaar.
8 Reacties
Er zijn alweer bijna vier weken verstreken sinds mijn laatste blogpost. Wegens tijdgebrek. Maar ook vanwege het weer.
Ik ben geen winterfotograaf. Op het internet is wel veel te vinden over fotograferen in de sneeuw maar ik heb het nog niet onder de knie. 
Het vriest al dagen. Er is geen drinkwater meer in de tuin voor de vogels. Ze eten sneeuw.  Overal ligt sneeuw. Het houten terras is spiegelglad. Best gevaarlijk. In Japanse tuinen is het houten terras meestal overdekt. Het is de overgang van het huis naar de tuin. Je kunt er beschut zitten en van de tuin genieten. Het heet een engawa. Ik zou ook wel een engawa willen. En ook graag een nobedan. Dat is een tuinpad van mooie stenen. Veel mooier dan ons huidige grindpad. Maar in de winter ben ik heel blij met ons pad van Japans grind (bonte maassplit). Het wordt nooit glad of glibberig.  Zelfs niet als er een dik pak sneeuw ligt. Als de temperatuur daalt, kunnen de vogels wat extra eten gebruiken.
Je kunt natuurlijk zelf de potten en pannen tevoorschijn halen om vogeltraktaties te maken. Maar kant en klaar kopen is een stuk sneller.
Ik gebruik nog steeds de kokosnoot die we in februari maakten. Het was bedoeld voor de kleine vogels. Maar alle vogels proberen eruit te eten.  De kauwtjes zijn heel behendig. De merels proberen het wel maar het kost veel moeite.  Het muisje was vooral dol op brood.  Zelfs de dikke houtduiven hebben het geprobeerd. Maar het is hen niet gelukt. Nu wachten ze op de grond totdat er wat eten naar beneden valt. Duiven vinden altijd wel ergens iets te eten. Waarschijnlijk zijn ze daarom zo dik.
Opeens is het winter.  Het is koud.  Ik mag wel zeggen, berekoud.  Met sneeuw,  veel sneeuw,  en ijs. Stilletjes hoopte ik dat we de winter een jaartje konden overslaan. Maar nee… Vorig jaar heb ik lang nagedacht over de winterbescherming voor mijn boompjes in potten. Ik wilde graag iets dat ik kon composteren na de winter. Zodat ik het niet hoefde schoon te maken of op te bergen.  Uiteindelijk heb ik voor kartonnen dozen gekozen. Gevuld met herfstbladeren en snippers van karton.
Het is goed bevallen. De boompjes overleefden de strenge winter. De dozen gooide ik na de winter op de composthoop. Na de zomer waren ze volledig gecomposteerd. Daarom doe ik dit jaar hetzelfde. Het zou handig zijn als alles na gebruik kon worden gecomposteerd. Of in ieder geval hergebruikt. Ik zou dan veel minder rommel hebben. Kerst is weer voorbij. Het was onze eerste witte kerst sinds bijna dertig jaar. Overige delen van het land hadden vorig jaar ook een witte kerst.  En om het plaatje compleet te maken, kwam er ook een roodborstje op bezoek.  De yukimi lantaarn had een hoge hoed van sneeuw. Volgens de meeste boeken over Japanse tuinen heeft de yukimi lantaarn haar naam te danken aan het feit dat de sneeuw er zo mooi op blijft liggen (yuki betekent sneeuw). Maar volgens JOJG is hier sprake van een misverstand en een verkeerde vertaling. Hoe dan ook, het ziet er grappig uit.  De vogeltjes genoten ook van de sneeuw.
Hopelijk komen ze allemaal terug op 22 januari en 23 januari want dan is het tuinvogel telling. In Belgie tellen ze op 5 en 6 februari en in het Verenigd Koninkrijk op 29 januari en 30 januari. Vorig weekend was het even iets minder koud. Alle sneeuw was gesmolten en je kon de nieuwe bloemknoppen al zien.  Ik las dat je de knoppen van de camelia kunt uitdunnen zodat je grotere bloemen krijgt. Dat wist ik nooit. Maar ik zal het ook niet doen, want ik vind de bloemen normaal al groot genoeg.  Nu zijn de bloemknoppen weer verstopt onder een dikke laag sneeuw.  Ik kan me niet herinneren of we ooit eerder zoveel sneeuw gehad hebben. In Japan hebben ze een speciale methode, yuki tsuri genaamd, om de takken van bomen te beschermen tegen het afbreken onder het gewicht van de sneeuw. Het is een mooi gezicht.  Maar ik denk dat onze ceder er een beetje te groot voor is.
Het was de afgelopen dagen vreselijk koud. Het was ook meestal donker, daardoor was het moeilijk om foto’s te maken.  Maar ik wil het toch niet ongemerkt voorbij laten gaan, want ze zeggen dat het sinds 1901 nog niet zo vroeg zo koud is geweest. Maar ik mag niet klagen, het kan altijd erger. Ik was er niet op voorbereid. Eigenlijk ben ik nooit voorbereid.  De meeste planten laat ik aan hun lot over ‘s winters. Tot nu toe is het bijna altijd goed gegaan. Vorstbestendige planten schijnen een soort ingebouwde antivries te hebben. Maar planten kunnen door de vorst ook uitdrogen. Wintergroene planten verdampen ook in de winter vocht via hun bladeren waardoor ze eerder uitdrogen. Als er een ijzige wind waait, zullen ze sneller uitdrogen.  Als er sneeuw op ligt, zullen ze minder snel uitdrogen.  Als de temperatuur ’s nachts lager dan –10 graden Celsius dreigt te worden, dan haal ik de planten in potten binnen.
Soms vergeet ik het. Dan sterft een plant of barst een pot. Ik zoek nog een slimme oplossing. Misschien kan ik ze mooi inpakken. Ik vraag me af of er nog meer mensen zijn met slimme oplossingen zoals die van fer . |
