Ooit over olla’s gehoord?
Ik hoorde er een tijdje geleden voor het eerst over. Toen vertelde Cleve West op de TV iets over een oude vorm van irrigatie waarbij potten van klei, genaamd olla’s, in de grond werden begraven. Volgens mij was het in een aflevering van ‘The great British garden revival’.
Het leek mij ideaal voor onze droge tuin. Maar naderhand kon ik er niets meer over vinden. Ik wist niet meer precies waar ik het had gehoord of hoe het heette (een geheugen als een olla).
Totdat ik op Pinterest opeens olla’s zag.
Ik mailde de maker en ben nu de trotse eigenaar van vier olla’s. Drie grote (3 liter) en één kleintje.
Het zijn poreuze potten van klei waar het water langzaam uit sijpelt.
Het zijn poreuze potten van klei waar het water langzaam uit sijpelt.
Als je ze vult met water, worden ze langzaam donkerder en uiteindelijk nat aan de buitenkant. Normaal zie je dat niet, want normaal zij ze ingegraven.
Ik heb ze ingegraven naast
 de hepatica’s  de actaea, |  de helleborussen,  en de kleine bij de tiarella. |
Dat zijn de planten die het moeilijk hebben in onze droge zandgrond.
Ik kreeg ook wat nuttige documentatie bij de olla’s. Maar op internet is ook veel te vinden. Het is belangrijk om te weten dat de olla’s in de winter niet in de grond kunnen blijven, anders zullen ze kapot vriezen. Dat kan een probleem zijn bij planten die niet gestoord willen worden, zoals helleborus en hepatica.
We zullen zien. Het is een experiment.