Het is weer een waar slakken jaar.
‘s Morgens ruikt het heerlijk naar Japan in de tuin.
Dan heb ik het niet over de geur van miso soep of yakitori, maar over de geur van vochtige aarde.
Die geur die herinneringen oproept aan Koyasan en eeuwenoude tempeltuinen.
Als ze in de weg lopen, dan pak ik ze op met een houten pincet. Dan verplaats ik ze naar de composthoop.