Wie zou gelukkiger zijn, iemand die de hele zomer in de schaduw van een grote boom zit, of iemand die de hele zomer zit te zonnen met uitzicht op een bonte verzameling schuren, muren en daken?
Dat vroeg ik mij af toen ik onlangs een e-mail kreeg.
Of we de boom compact wilden knippen. Voordat hij begint te groeien. Zodat hij meer zon doorlaat en minder bladeren produceert.
Want die boom is zo groot en massief.
En zij hebben zoveel overlast van die miljoenen bladeren die iedere herfst vallen op de daken en de tuin. En zij hebben amper zon in de tuin vanwege de gigantische omvang.
Ik mailde terug dat die esdoorn al groot was toen wij hier kwamen wonen. En dat bomen zoveel voordelen hebben. Dat wij geen last hebben van de bladeren omdat bladeren goed zijn voor de tuin.
Dat de boom pas gesnoeid mag worden als hij volop in blad zit. Nu nog niet. Eind mei pas.
Misschien kon ik iets vriendelijker reageren. Maar ik heb een beetje moeite met zulke mensen. Mensen die bomen haten.
Ik geef toe, deze Acer pseudoplatanus is geen schoonheid. Maar er is geen reden om hem te vermoorden.
Als ik uit het raam kijk, zie ik in de aangrenzende tuinen zes gebouwen die er nog niet stonden toen we hier kwamen wonen. Die zes gebouwen nemen de plaats in van minstens zoveel bomen en struiken.
Langzamerhand verandert onze tuin van een schaduwrijke stadstuin in een zonnige zandbak.
Nu zal er waarschijnlijk nooit meer een eekhoorntje langskomen. En een bezoekje van de grote bonte specht kunnen we ook wel vergeten.
Langzamerhand verandert onze tuin van een schaduwrijke stadstuin in een zonnige zandbak.
Nu zal er waarschijnlijk nooit meer een eekhoorntje langskomen. En een bezoekje van de grote bonte specht kunnen we ook wel vergeten.